เมื่อฉันมีโอกาสย้ายจากแคลิฟอร์เนียมาอยู่นิวยอร์กเมื่อสองปีก่อน ฉันดีใจมาก ฉันเหนื่อยหน่ายกับการทำงานนิตยสารออนไลน์ของตัวเองจากทางไกลและก็มีความสุขที่รู้สึกว่าในที่สุดก็ได้เป็น ส่วนหนึ่งของการทำงานจริงๆ ที่แมนฮัตตัน ฉันไปสัมภาษณ์ไอดอลแฟชั่นและนักออกแบบของฉันเอง แทนที่จะสัมภาษณ์พวกเขา ทางโทรศัพท์ คือในที่สุด ฉันก็ได้สร้างเครือข่ายโดยตรงกับบุคคลในอุตสาหกรรมนี้ที่ฉันชื่นชอบมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เป็นขั้นตอนที่ค่อนข้างสำคัญสำหรับอาชีพของฉัน และฉันมุ่งมั่นที่ก้าวไปข้างหน้าให้ดีที่สุด

ฉันมาถึงนิวยอร์กซึ่งเป็นช่วงเดือนสิงหาคม อากาศร้อนรู้สึกเหนียวเหนอะ รู้สึกตื่นเต้นและก็สนอกสนใจไปหมด แล้วเรื่องคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น ผิวของฉันซึ่งไม่มีปัญหาขนาดนี้มาก่อน ก็เริ่มทำให้ฉันแทบเป็นบ้า ฉันตื่นขึ้นมาพบว่า วันที่สองที่ฉันอยู่เมืองนี้ ฉันแทบจำตัวเองในกระจกไม่ได้เลย หน้าฉันแห้ง ลอกเป็นขุย แล้วผิวของฉันก็รู้สึกแห้งกร้านอย่างน่าตกใจ ฉันกลัว ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเจออะไร คนที่ย้ายมาใหม่ต้องเจอแบบนี้เหรอ? ฉันอายเกินไปที่จะออกไปร้านค้าตรงหัวมุมถนน งานอีเวนต์ที่ฉันทำงาน ฉันดูเหมือนคนติดยา ฉันพยายามแต่งหน้าเพื่อปกปิด แต่ก็ไม่สำเร็จ สิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ได้เป็นการเปิดตัวที่นิวยอร์คอันสวยงามอย่างที่ฉันเคยคิดว่าจะเป็น

ฉันตกใจกลัว ฉันวิ่งไปห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุด แล้วก็ตรงไปที่เคาน์เตอร์คลีนิกข์เพื่อขอรับ การรักษาผิว

ฉันยังจำได้ว่าเมื่อยังเป็นเด็ก แม่พาฉันไปที่เคาน์เตอร์คลีนิกข์หลังจากแม่อนุญาต ให้ฉันแต่งหน้าได้ แม่บอกว่าคลีนิกข์คือแบรนด์ที่ฉันไว้วางใจได้ ผู้เชี่ยวชาญคลีนิกข์อธิบายว่าผิวของฉันมีปัญหา เพราะกำลังปรับสภาพผิวให้เข้ากับอากาศชายฝั่งตะวันออก แล้วฉันก็กลับบ้านด้วยคำอวยพรจากผู้เชี่ยวชาญ พร้อมกับ ผลิตภัณฑ์คลีนิกข์อีกเป็นตั้ง

ฉันตั้งใจล้างหน้า ทามอยซ์เจอไรเซอร์ แล้วก็พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ฉันเห็นพัฒนาการผิวเกือบทันทีหลังใช้ ไม่นานผิวแห้งเป็นขุยของฉันเริ่มรู้สึกเหมือน กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง ฉันสามารถรออกงานอีเว้นท์ทั้งหมดและ ถ่ายรูปตามตารางที่กำหนดไว้ตอนนั้น ด้วยสภาพที่ฉันรู้สึกดีและดูดี ก็ไม่ได้ราบเรียบไปเสมอ บางครั้งผิวของฉันก็ยังมีปฏิกิริยาอยู่ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ ตอนนี้ฉันรู้ว่าจะป้องกันปัญหาผิวยังไง

การย้ายข้ามประเทศไปอยู่อีกฝั่งทำให้ฉันเรียนรู้หลายอย่างนับไม่ถ้วน แต่วิธีการดูแลผิว คือหนึงบทเรียนที่ฉันรู้สึกดีใจมาก ซึ่งการดูแลผิวเคยเป็นเรื่องที่ฉันมักนึกทีหลัง แต่ตอนนี้เป็นเรื่องสำคัญหลักๆ ทุกเช้าฉันออกจากบ้าน ฉันรู้สึกสวยขึ้นแล้วก็มั่นใจมากขึ้น เพราะการดูแลผิวแบบนี้นี่เอง

ตอนที่ฉันอายุ 12 ขวบ ผิวของฉันเริ่มทำให้ฉันกังวล ฉันผ่านช่วงวัยรุ่นเร็วกว่าเพื่อน ช่วงนี้เอง ที่สิวพากันเห่อขึ้นแดงไปหมด ตอนนั้นยังไม่มีเพื่อนคนไหนมีปัญหาสิวเลย ฉันก็เลยเป็นอยู่คนเดียว ผู้บุกเบิกเรื่องฮอร์โมน เรื่องราวของฉันคงจะเป็นการผจญภัยอีกเรื่องได้เลยนะ เพียงแต่ว่า มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจมากน่ะสิ

ไม่กี่ปีหลังจากนั้น ปัญหาสิวที่ฉันมีก็แย่เอาการทีเดียว แม่เลยตัดสินใจนัดหมายให้ฉันได้พบกับ แพทย์ผิวหนัง ขอบคุณแม่มากเลยนะคะ แม่เป็นคนที่แทบไม่ใช้ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวอะไรเลย ทำให้ผิวของแม่แทบไม่ได้รับการดูแล แต่ว่าริ้วรอยแห่งวัยก็เหมือนกับไวน์รสชาติดี แล้วดูลูกสาวของแม่สิ ทายาททางสายเลือดของแม่ ข้ามผ่านช่วงวัยรุ่นอย่างงดงามอย่างกับเจ้าหมีกริซลี่ขี้เมาอย่างนั้นน่ะ แม่เป็นคนที่เห็นใจคนอื่นมาก แต่ฉันบอกได้เลยว่าสิ่งที่ฉันต้องเผชิญนั้นเหนือไปกว่า เธอถอนหายใจ

ฉันลองทุกอย่างอยู่หลายปี ครีมรักษาสิวและยารักษา หมอคนหนึ่งถึงกับบอกฉันว่า ให้ใช้แอลกอฮอล์ถูเช็ดหน้าแทนโทนเนอร์เพื่อจัดการกับปัญหาสิวบนหน้า (ห้ามทำแบบนี้นะคะ) ปรากฎว่าทำอะไรก็ไม่ช่วยเลย ยาที่กินก็ทำให้ฉันรู้สึกคลื่นไส้ ยิ่งฉันลองมากเท่าไหร่ ปัญหาสิวก็ยิ่งแย่ลง

จนวันหนึ่ง ตอนนั้นฉันอายุ 17 ปี เรียนมัธยมปีสุดท้าย หน้ามีสิวมาก ใส่เหล็กดัดฟัน ไว้ผมสั่นกุด มันน่าเกลียดมาก ...ทั้งหมดเป็นเรื่องน่าเศร้า (ไว้ผมสั้นกุดเป็นไอเดียที่แย่เสมอนะ นาตาลี) ยิ่งแย่ไปกว่านั้น ฉันยังไม่เคยจูบใครเลย แล้วเด็กผู้ชายที่ฉันปิ๊งมาหลายปี บางครั้งก็ดูเหมือนจะสนใจฉันเหมือนกัน เขาดันไปขอสาวคนอื่นไปงานพร็อมแล้วน่ะสิ สาวคนนี้เขาต้องพาบินมาจากอีกรัฐเลยนะ เรื่องที่เกิดขึ้นมันหนักมาก ฉันไม่ไหวแล้ว

ฉันไปที่ห้างสรรพสินค้า แล้วก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เคาน์เตอร์เมคอัพ เธอให้เคล็ดลับทำให้บุคลิกตัวเองดูโดดเด่น ฉันกลับไปบ้าน แล้วฉันก็ฝึกฝน ฝึกแล้วฝึกอีก

แล้วตอนไปโรงเรียน ฉันก็ตัดสินใจว่าฉันจะทำตัวให้มีความมั่นใจ ฉันเริ่มหยอกล้อกับเด็กชาย ฉันหัวเราะมากขึ้น ฉันจะยิ้มตอนมองสบตาคนในห้องโถง

แน่นอน นั่นคือการที่ต้องแสดงออก ฉันยังรู้สึกประหม่าแล้วก็อายผิวตัวเองเหมือนเดิม แต่ฉันรู้ว่าฉันทำดีที่สุดแล้วที่จะเน้นจุดเด่นบนใบหน้าของฉัน จุดที่ฉันชอบ และฉันก็รู้ว่า ฉันพร้อมที่จะรู้สึกว่ามีอะไรมากกว่าการเป็นมนุษย์สิวเดินได้ ฉันพร้อมที่จะจัดการชีวิตวัยมัธยมของตัวเอง ก็แค่หญิงสาวคนหนึ่งที่ต้องใช้ชีวิตตัวเอง เป็นสิวหรือไม่เป็นสิว ฉันเป็นคนที่ต้องจัดการเรื่องนี้

ฉันจะขอเล่าให้คุณฟังว่า ฉันจูบครั้งแรกเมื่อคืนวันพฤหัสฯ เดือนมิถุนายน จากเด็กผู้ชายที่ฉันหลงรักมาตลอดปีนั้น ฉันใส่เหล็กดัดฟัน แล้วหน้าก็เต็มไปด้วยสิว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไป เป็นฉันเองที่เปลี่ยน

ตั้งแต่นั้นมา ฉันโชคดีพอที่มีผิวสุขภาพดี และจนถึงตอนนี้ ฉันก็โชคดีพอที่จะ ได้พาแม่ไปแผนกริ้วรอยแห่งวัยเหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่เคยลืมเรื่องราวที่ได้เรียนรู้ช่วงวัยมัธยม นั่นคือ ฉันควบคุมว่าตัวเองจะดูหน้าตาเป็นยังไงไม่ได้ แต่ฉันควบคุมสิ่งที่จะทำให้คนอื่นเห็นฉันตอนที่พวกเขามองฉันได้ และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกดีที่สุด

เป็นเวลาหลายปีเมื่อตอนเป็นเด็ก ฉันต้องต่อสู้อย่างไม่สิ้นสุดกับปัญหาผิวบนใบหน้า ฉันรู้สึกอับอาย และรู้สึกแย่ทุกครั้งที่มองตัวเองในกระจก

แบบว่าฉันต้องเผชิญทุกข์ทรมานจากปัญหาสิวตั้งแต่ยังเด็ก นานก่อนที่เด็กคนอื่นจะ ต้องเจอกับความรู้สึกของวัยรุ่น เด็กมากตั้งแต่อายุสิบขวบเมื่อสิวเริ่มปะทุขึ้น กลายเป็นสงครามระหว่างฉันกับผิว

การมองดูตัวเองในกระจกตั้งแต่ตื่นนอนทุกเช้า ทำให้ฉันรู้ว่าผลของการต่อสู้เมื่อยามค่ำคืนที่ผ่านมาเป็นอย่างไร

ฉันลองใช้ผลิตภัณฑ์อินเทรนด์ใหม่ล่าสุด รักษาด้วยตัวเองหรือไอเดียบ้าๆ (ฉันเคยฟังมาว่ายาสีฟันรักษาสิวได้ด้วยเหอะ) แล้วมันช่วยรักษาได้ไหมน่ะหรอ? คำตอบคือไม่เลย และฉันก็แค่ต้องคลานกลับมา ปกปิดแล้วก็ซ่อนตัวเองไว้ ไม่ว่าปัญหาเรื่องสิวจะเป็นเรื่องปกติสามัญแค่ไหนก็ตาม สิวมีพลังอะไรชอบกลที่จะทำให้คุณ รู้สึกตัวเองไม่สวย ไม่ว่าตัวคุณเองจะมีจุดเด่นอะไรก็ตาม

เราทุกคนต่างรู้ว่าการเป็นคนสวยนั้นมีมากกว่าเรื่องผิว และเชื่อฉันเหอะ คนในครอบครัวก็พยายามอย่างที่สุดแล้วที่จะ ทำให้ฉันเชื่อว่าไม่มีใครสังเกตปัญหาผิวที่ฉันมี แต่หากเมื่อคุณได้ใช้เวลาหลายปีอยากให้ผิวดูสดชื่น สดใส ไร้สิว เหมือนกับเพื่อนวัยเดียวกัน ก็จะกลายเป็นสิ่งที่คุณเห็นน่ะ คือก็แน่นอน ฉันรักที่ตัวเองเป็นคนสูง ฉันก็รู้สึก ภูมิใจที่ได้เป็นนักกีฬาที่เก่งคนหนึ่ง ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นคนฉลาด แต่ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสวยเลย

ในที่สุด ฉันก็ยอมแพ้ ฉันหยุดต่อกรกับปัญหาผิวตัวเอง ฉันเอาตัวเองออกสู่การยอมรับว่าฉันมีปัญหาเรื่องผิว เพราะเป็นพันธุกรรม ฉันแก้ตรงนี้ไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือต้องใช้รองพื้นให้เยอะ จะได้ปกปิดริ้วรอยสิว ฉันโฟกัสไปเรื่องอื่นแทน ตลอดชีวิตในรั้วมหาลัยฉันไม่เคยคิดว่าว่าตัวเอง เป็นคนสวย

จากนั้น ตอนที่ฉันเริ่มอายุ 20 ปลายๆ ในที่สุดฉันก็ค้นพบกิจวัตรการดูแลผิวที่ให้ผลลัพธ์ดี และชีวิตแต่ละวันของฉันก็เปลี่ยนไป ฉันตื่นขึ้นมาโดยไม่ต้องกังวลว่าจะมีสิวหรืออะไรบนหน้า ฉันก็อยากบอกนะคะ ว่าก็ไม่ได้เป็นเรื่อง สลักสำคัญอะไร

ฉันก็อยากจะบอกว่าการมีผิวสวยใสไม่ได้สำคัญอะไรต่อฉัน และฉันก็รู้สึกดีกับตัวเองเช่นเดียวกับ ที่เคยรู้แบบนี้มาตลอด - แต่ฏ้ไม่จริงหรอก การตื่นมาทุกเช้าแล้วพบว่าผิวดูสวยใสไม่ต้องกังวล ว่าจะมีสิวหากมีธุระสำคัญต้องไปทำ หรือว่าจะต้องไปถ่ายรูป ความรู้สึกแบบนี้มันดีมากเลยนะคะ ไม่ว่าคุณจะพยายามแค่ไหนมั่นใจตัวเอง หากว่าผิวของคุณไม่ทำให้คุณรู้สึกมั่นใจ นั่นแหละที่เป็นปัญหา

การตระหนักว่ายังไม่สายเกินไปที่จะเปลี่ยนเรื่องราวตัวเอง และฉันก็ไม่ให้ชีวิตขึ้นอยู่กับว่าหน้าตาตัวเองเป็นยังไง แต่ฉันมีผิวที่ฉันอยากได้มาตลอด ฉันรู้สึกโล่ง! ก้าวต่อไปบนโลกใบนี้ด้วยผิวกระจ่างใส กับรอยยิ้มกว้าง ชีวิตฉันเปลี่ยนไปเลย

ฉันจะจำไว้เสมอว่า การเป็นคนที่ดูสวยนั้นลึกซึ้งกว่าเรื่องของผิว แต่ฉันจะ ทะนุถนอมให้ผิวสุขภาพดีเสมอ และรู้สึกดีต่อตัวเองไม่ว่าแต่ละวันจะดูเป็นยังไง ก็เพราะเรื่องปัญหาสิวนี่แหล่ะค่ะ

การค้นหาหนทางสู่ผิวกระจ่างใสอาจจะช้าสักหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่เคยค้นพบเลยนะคะ !!

ตอนฉันอายุเพียงห้าหรือหกขวบ ฉันทำสัญญาแลกเปลี่ยนเรื่องการดูแลผิวกับพี่ชาย เขาอายุมากกว่า 5 ปี พี่ชายชั้นดูจะไม่ปลื้มกับไอเดียนี้สักเท่าไหร่ ข้อตกลงของเราคือ ฉันจะยอมดูการ์ตูนแอคชั่นหลายๆ ชั่วโมงกับพี่ชาย การ์ตูนแอ็คชั่นในห้องดูทีวีที่ใช้ร่วมกัน โดยที่พี่จะยอมให้ฉันทำ "ทรีทเมนต์ผิวหน้า" ให้กับเขา ซึ่งดุแลผิวหน้าเล้กๆ น้อยๆ เช่น ทำความสะอาดและมาส์กหน้า

ทรีทเมนต์หน้าที่ฉันทำให้พี่ชายก็ค่อยๆ ทำให้เพื่อนและตัวฉันเองก็เริ่มเข้าใจลึกซึ้งมากขึน ขณะเดียวกันฉันก็เรียนรู้เรื่องความสำคัญของยาสมานผิว (ตอนนั้นเป็นยุค 90 นะคะ) การสครับขัดและ วิธีการรักษาสิวหลากหลายประเภทคือกิจกรรมโปรดของฉัน เคาน์เตอร์ต่างๆ หลายแห่งที่ฉันไปกับแม่

ความหลงใหลด้านความงามเริ่มต้นจากการดูแลผิว และฉันรู้สึกดีใจที่ได้เรียนรู้วิธีการดูแลผิวตัวเอง ตั้งแต่ยังเด็ก ฉันกลายเป็นคนหมกมุ่นอยู่กับการค้นหาผลิตภัณฑ์และส่วนผสมที่เหมาะกับ ความต้องการหรือสภาวะเฉพาะ เพื่อมอบสิ่งที่จะช่วยทำให้ผิวดูดีที่สุด

ฉันทำให้ผิวผ่อนคลายด้วยมอยซ์เจอไรเซอร์ที่ช่วยปลอบโยนผิว สิ่งที่จะช่วยป้องกันการเกิดสิวและผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดช่วยให้ฉัน ได้ผ่อนคลายและเพลิดเพลินไปกับ "ช่วงเวลาสำหรับตัวฉันเอง" สักเล็กน้อย ซึ่งเป็นกิจกรรมที่สำคัญต่อฉันมาก แม้ทุกวันนี้ก็ยังสำคัญอยู่ การใช้เวลาดูแลผิว ตอนเช้าและกลางคืน มอบสิ่งที่ผิวต้องการทำให้ฉันรู้สึกมั่นใจมากขึ้น ตามจริงแล้ว สิ่งที่สำคัยคือสิ่งที่อยู่ข้าใน และการที่จะดูดีได้ก็เกี่ยวกับการมีความรู้สึกที่ดีเช่นกัน

ช่วงวัยรุ่นและอายุช่วงยี่สิบ บริเวณคางและขากรรไกรของฉันคือส่วนของใบหน้าที่ฉันไว้วางใจว่าจะไม่ก่อปัญหาอะไร สิวไม่ค่อยมีบริเวรสองจุดนี้ ซึ่งดูเป็นเรื่องแปลกนะ เพราะฉันมีสิวบน หน้าผากและคางตั้งแต่อายุ 12 หรือ 13

แต่คางของฉันไม่มีสิว ผิวเนียนเรียบเสมอ ไม่มีปัญหาอะไร เป็นเหมือนกับพื้นที่ปลอดภัยของฉันไปเลย ในขณะที่สิวพากันเห่อขึ้นทั่วใบหน้า แต่แล้วมีบางสิ่งเกิดขึ้นตอนที่ฉันกำลังอายุย่าง 36 ทุกอย่างกลับหัวกลับหาง ฉันเริ่มมีสิวบริเวณผิวขากรรไกรกับคาง

ฉันตกใจมากที่ต้องมาจัดการกับปัญหาสิว ก็เพราะว่า 1) ฉันอายุ 36 ปีแล้วน่ะสิ และ 2) บริเวณสองจุดนี้ฉันก็ไม่เคยมีสิวมาก่อน ฉันเริ่มถ่ายรูปหันข้างลงบล็อกตัวเอง แล้วก็สวมหมวกอำพรางรอยสิว มองอีกด้านหนึ่ง ฉันว่าฉันค่อนข้างเก่งเรื่องการใช้เมคอัพเพื่อซ่อนอำพรางสิว และฉันก็เรียนรู้ อะไรหลายอย่างไปพร้อมกัน แต่ก็ยังทำให้ฉันขาดความมั่นใจอยู่มากเหมือนเดิม บางครั้งฉันก็รู้สึกประหม่า ฉันไม่อยากออกจากบ้านโดยไม่มีมเคอัพ ฉันต้องจัดการเรื่องนี้ให้ได้ ฉันก็เลยเริ่มลองผลิตภัณฑ์หลายๆ อย่างไม่ว่าจะเป็นยารักษาสิว ผลิตภัณฑ์ตามเคาน์เตอร์ แล้วก็เริ่มลองเปลี่ยนอาหารการกิน

ทุกวันนี้ ฉันยังคงมีสิวบริเวณคางอยู่บ้าง แต่ก็ดูกระจ่างใสไม่มากก็น้อย แล้วฉันก็รู้สึกดีกับผิวตัวเองอีกครั้ง

หากพูดถึงเรื่องผิวและเรื่องแล้วล่ะก็ ฉันไม่อาจแสร้งทำเป็นว่ามันไม่ได้เป็นปัญหา ใครก็ตามที่บอกว่า เรื่องนี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร ส่วนใหญ่คนพวกนี้ก็มักมีผิวที่ดูดีหรือผิวที่หนากว่าฉัน หากคุณกำลังเผชิญปัญหาเรื่องสิว ฉันเข้าใจ และคุณก็ไม่ได้มีปัญหานี้อยู่คนเดียว ฉันรู้ว่ามันมากกว่าความรู้สึกกลัว แต่ฉันอยากให้คุณพยายามอดทนแล้วก็ดุแลตัวเอง ต้องใช้เวลา และบางครั้งก็ต้องทดลองผิดถูกกันอยู่หลายครั้ง แต่คุณจะแก้ปัญหานี้ได้ค่ะ คุณจะทำได้อย่างแน่นอน

ฉันไม่เคยกังวลเรื่องผิวเลยจนกระทั้งฉันเริ่มมีสิวครั้งแรกเมื่อตอนอายุ 14 ปี ตามวัฒนธรรมเกาหลี ผิวได้รับการดูแลทะนุถนอม โดยเห็นว่าเป็นส่วนสำคัญของความงามของผู้หญิง ดังนั้น ทันทีที่ผิวของฉันเริ่มที่จะมีสิว แม่ก็พาฉันไปที่เคาน์เตอร์คลีนิกข์ที่ใกล้ที่สุด แล้วก็ซื้อโปรแกรมดูแลผิว 3 ขั้นตอนให้ฉัน แม่บอกตั้งแต่วันนั้นว่า ฉันต้องล้างหน้าทุกเช้าและเย็น

ลูกสาวบางคนฏ้มักไปซื้อชุดพร็อมกับคุณแม่ตัวเอง เหมือนเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ แต่นี่คือวิธีที่เราทำกันน่ะ แม่มักจะพูดเรื่องรูขุมขน เซลล์ผิวที่จะต้องผลัดเปลี่ยน หรือแม้แต่เรื่องสีผิว ฉันไม่ได้ล้อคุณเล่นนะคะ แม้กระทั่งตอนนี้ แม่ก็ยังโทรมาหาฉัน เพื่อถามเช็คเกี่ยวกับผิวของฉันอยู่

วิธีการดูแลผิวเกิดขึ้นย้อนกลับไปยุคหนึ่ง ตั้งแต่คุณยายที่เป็นคนเริ่ม สั่งสอนเรื่องความงามต้องว่าต้องเริ่มจากความมั่นใจในตัวเอง

ยายของฉันเป็นคนที่ชอบทาลิปสติกทุกวันจนวันสุดท้ายของชีวิต แม้ว่ายายจะต้องต่อสู้ กับโรคมะเร็ง ยายก็ยังเดินกรีดกรายไปรอบบ้าน พร้อมกับถุงติดหน้าท้องที่ห่อด้วยกระดาษคริสมาสต์ มีโบว์ติดเหมือนกระเป๋าถือ ยายเองก็เป็นคนที่คอยแนะนำเรื่องการดูแลผิวให้กับฉันด้วย แม้ว่าจะไม่ค่อยสบายอยู่ ยายก็มักจะเดินไปเคาน์เตอร์เครื่องสำอางในกรุงโซลกับฉัน ไปดูผลิตภัณฑ์ดูแลผิวใหม่ล่าสุดด้วยกัน ยายจะแนะนำการบำรุงผิวทีละขั้นตอนๆ แม้จะเป็นสิวผื่นเล็กจิ๋วก็ตาม

การต่อสู้กับสิวเริ่มขึ้นเมื่อฉันอยู่ในวัยผู้ใหญ่แล้วสองช่วง ช่วงเรียนปริญญาโท วันหนึ่งฉันตื่นข้นมา พบว่ามีสิวแดงเต็มหน้า มันดูแย่มากจนฉันร้องไห้ แน่นอนฉันโทรศัพท์หาแม่ เพื่อขอคำแนะนำ แล้วฉันก็ต้องต่อสู้กับสิวอีกครั้งเมื่อฉันตั้งท้องลูกสาว ฮอร์โมนแปรปรวน สิวขึ้นเต็มหน้าไปหมดเลย ฉันก็โทรหาแม่อีก แม่ทำให้ฉันหยุดร้องไห้ แม่เตือนว่าฉันเครียดและ/หรือเป็นผลจากฮอร์โมนคนท้อง เธอย้ำว่าไม่ให้ฉันแตะสิว ไม่งั้นจะเป็นแผลเป็น แต่ที่สำคัญที่สุด แม่บอกสิ่งสำคัญว่า: สิวจะหายไป อยู่ไม่นานหรอก

ฉันเข้าใจว่าเป็นเรื่องสำคัญที่เราต้องเห็นคุณค่าของสิ่งที่ธรรมชาติให้มาพร้อมกับเราตั้งแต่เกิด มันอาจจะฟังดูโบราณ แต่ในฐานะที่เป็นผู้หญิง เราไม่ได้เห็นคุณค่าเหล่านั้นเพียงพอ ฉันเริ่มเข้าใจมากขึ้นหลังจากได้กลายเป็นแม่คนแล้ว

ตอนที่เราต้องจัดการกับสิว เราคิดว่าทุกคนคงเห็นปุ่มสิวบวมเป่ง สีแดง แต่ในความเป็นจริงแล้ว คนอื่นอาจไม่ได้เห็นสิวแย่ขนาดนั้นเหมือนกับที่คุณเห็นเลยเหอะ

ถ้าเราเตือนตัวเองได้ว่า หากเปรียบเทียบกับเรื่องอื่น สิวเป็นเพียงตำแหน่งแสงบนจอเรดาร์ เราจัดการความวิตกกังวลของเราได้พร้อมกับรักษาผิวของเราไปด้วย หากเมื่อเทียบกับของขวัญจากธรรมชาติที่สวยงามอย่างอื่นแล้วล่ะก็ สิวก็เป็นเหมือน ฝนที่ตกลงมาก ไม่ได้จะตกอยู่เสมอ คุณควรเตือนตัวเองว่าคุณมีของขวัญจากธรรมชาติอะไรบ้างอยู่ข้างในตัวคุณ มันโอเค มันกำลังดีขึ้น คุณรู้ดี

แล้วก็ยิ้มรับ ออกจากหน้ากระจก แล้วก็ใช้ชีวิตให้มีความสุข